Tης Τζίνας Δαβιλά
Ρωτούσε η Στέλλα τις προάλλες και ο Κραουνάκης απαντούσε:
Δεν είναι ήδη αρκετά θυμωμένη (η νεολαία μας); «Όχι, δεν είναι. Είναι ένας κατασκευασμένος θυμός. Έρχονται από μια λειτουργία στα σπίτια, που τους έλεγε «κατάφερέ τα εσύ κι ο διπλανός ας πεθάνει». Έτσι εκπαιδεύτηκαν τα ελληνόπουλα τα τελευταία 30-40 χρόνια. Και τώρα θα δουν ότι έχουν απόλυτη ανάγκη και τον διπλανό, τουλάχιστον στη μάχη για το αύριο».
Ο διπλανός… Αλήθεια, ποιος διπλανός; Αυτός που θεωρητικά ήταν ο ακήρυχτος εχθρός μας; Αυτός που μάθαμε να πλησιάζουμε αν είχαμε όφελος; Θυμάμαι - και επιβεβαιώνεται και εδώ περίτρανα ο Κραουνάκης - μια παλιά μου συνεργάτιδα που διαλαλούσε ότι ο πατέρας της τής έλεγε όταν ήταν πιτσιρίκα: «φάτους προτού σε φάνε» Έτσι
κατανόησα, γιατί σε κάθε βήμα συνεργάτη, προσπαθούσε να βάλει μια τρικλοποδιά την οποία το εκάστοτε θύμα ίσως να απέφευγε στο παρά πέντε, ίσως και όχι.
Δεν είναι ήδη αρκετά θυμωμένη (η νεολαία μας); «Όχι, δεν είναι. Είναι ένας κατασκευασμένος θυμός. Έρχονται από μια λειτουργία στα σπίτια, που τους έλεγε «κατάφερέ τα εσύ κι ο διπλανός ας πεθάνει». Έτσι εκπαιδεύτηκαν τα ελληνόπουλα τα τελευταία 30-40 χρόνια. Και τώρα θα δουν ότι έχουν απόλυτη ανάγκη και τον διπλανό, τουλάχιστον στη μάχη για το αύριο».
Ο διπλανός… Αλήθεια, ποιος διπλανός; Αυτός που θεωρητικά ήταν ο ακήρυχτος εχθρός μας; Αυτός που μάθαμε να πλησιάζουμε αν είχαμε όφελος; Θυμάμαι - και επιβεβαιώνεται και εδώ περίτρανα ο Κραουνάκης - μια παλιά μου συνεργάτιδα που διαλαλούσε ότι ο πατέρας της τής έλεγε όταν ήταν πιτσιρίκα: «φάτους προτού σε φάνε» Έτσι
κατανόησα, γιατί σε κάθε βήμα συνεργάτη, προσπαθούσε να βάλει μια τρικλοποδιά την οποία το εκάστοτε θύμα ίσως να απέφευγε στο παρά πέντε, ίσως και όχι.
Έχετε διαβάσει την «Κόμη Της Βερενίκης» του Γιώργου Γραμματικάκη; Εκεί αναφέρεται η εικόνα του μετεώρου ανθρώπου. Ο μετέωρος άνθρωπος. Αυτός που στέκεται κρεμάμενος, αιωρείται και δεν ολοκληρώνεται αν δεν απλώσει το χέρι του στον άλλο μετέωρο άνθρωπο που επίσης στέκεται αιωρούμενος ως άρχων του σύμπαντος και γνώστης των όλων… Της μοναξιάς και της μιζέριας, της απελπισίας και ψύχρας. Όταν ο μετέωρος άνθρωπος δεν απλώσει το χέρι στον άλλο μετέωρο άνθρωπο, δεν έχει νοιώσει το νόημα της ζωής.
Στο βιβλίο του Σταύρου Θεοδωράκη, «Οι Άνθρωποί μου», ο αρχι-καπετάνιος του protagon σημειώνει στο προλογικό του σημείωμα: «…[…]… Το ίδιο πάθαινα και πιτσιρικάς στο γήπεδο. Υπήρξαν στιγμές που ήθελα να σφίξω το χέρι του αντιπάλου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν ένοιωσα ποτέ απόσταση από τον αντίπαλο, τον άλλο, τον διαφορετικό. […]…». Απόσταση από ποιον; Από τον συνάνθρωπο, αυτόν που επιβεβαιώνει την ύπαρξή μας, που τη συμπληρώνει, που της δίνει νόημα και αξία. Έτσι κάπως αρχίζουν τα πράγματα να μπαίνουν στη σωστή τους βάση: οι σχέσεις είναι συμπληρωματικές και όχι ανταγωνιστικές. Στο μαζί, στο παρέα, στο ανακάτεμά μας, όσο αιρετικό και αν φαίνεται.
Νόμιζα μέχρι τώρα ότι οι άνθρωποί μου είναι οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, οι ‘‘δικοί’’ μου… Με το βιβλίο του Σταύρου έμαθα και κάτι άλλο: ότι οι ‘‘άνθρωποί’’ μου είναι και εκείνοι που μας καταθέτουν κομμάτια της ψυχής τους, συνειδητά ή ασυνείδητα, και μας πάνε παρακάτω…, τόσο παρακάτω που τα πανεπιστημιακά διπλώματα δεν μπορούν να φτάσουν, ακόμα και αν τοποθετηθούν σε ντάνες. Όπως έλεγε και ο πατέρας μου που αν ζούσε σαν σήμερα θα του έλεγα από κοντά «πολλά ευχαριστώ», η ζωή είναι στο πεζοδρόμιο, στην πιάτσα, εκεί που αφουγκράζεσαι την αλήθεια και τον πόνο του συνανθρώπου σου.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου